Bir kaç hafta önceydi… Mevsim sonbahara döndüğü için sabah saat 6’da artık hava eskisi gibi aydınlık değil, hafif karanlık, kasvetli… Yine de öğlene doğru güneş biraz kendini gösteriyor neyse ki… Okul için çocuklara beslenme çantası ve kahvaltı hazırlığındayken mutfağa küçük oğlum geldi. Üzerinde abisine küçük gelen, onun eski bir şortunu giymiş. Şortun bel kısmı lastikli olduğu için üzerinden düşmüyor ama ona büyük gelmiş belli; pantolon şort arasında bir yerlerde boyu… Üzerine de kendisine küçük gelmeye başlamış ve rengi altındaki şortun rengine hiç mi hiç uymayan bir uzun kollu… Dışarıda yağmur yağıyor… Üzerindeki dar geliyor gibiyken altındaki üzerinden dökülüyor… Hiç tereddütsüz “Oğlum, pek olmamış bu giydiklerin?”  dedim. “Anne, bi şey olmaz… Ben kendim olmayı seviyorum” dedi… Hiç beklemiyordum bu cevabı sustum kaldım… Hemen arkasından Büyük oğlum da kardeşini destekler şekilde “Anne, önemli olan onun beğenmesi değil mi?”  dedi… İkisi de doğruydu…Sustum… Ama tabii ki sadece 3 saniye sürdü bu suskunluğum ve sanki çocuklardan hiç böyle felsefik içerikli konu başlıkları yaratabilecek yorumlar çıkmamış gibi gayet sığ bir şekilde başa döndüm ben; “…Ay yok, ama olmamış!” dedim yine…

Küçük oğlum o gün okula öyle gitti… Onları okul otobüsüne bindirdikten sonra düşündüm; çocuklara her şeyi biz öğretiyoruz sanıyoruz ama bizim de onlardan öğrendiğimiz/öğrenecek ne çok şeyimiz var….

Sonra oturdum bu yazıyı yazdım işte…

Çocukların siz hiç farkında olmadan size öğrettiği 5 şey;

1. Koşulsuz Sevgi: Çocuklardan daha doğdukları ilk anda öğrendiğimiz duygu “Koşulsuz Sevgi” değil mi? Analık garip bir duygu, o kadar saat şiddetli sancılar çekiyorsun… Hadi sancı çekmedin, bu sefer kesilip biçiliyorsun… Dikişlerin var, kucağına minik bir insan yavrusu alıp tüm acılarını hissetmez oluyorsun. Hayır yetmiyor gibi aradan bir kaç sene geçince aynı şeyleri yeniden yaşayacağını bile bile yeniden bebek sahibi de oluyorsun… Çok acayip aslında… Beklentisiz ve hesapsız, sevgide bir aşırılık hali… Ne bileyim bir düşünsenize çocuk dışında hangi canlı şunları yapsa hiç sessinizi çıkmadan, söylenmeden, güle oynaya ve hatta içinizdeki sevgi daha da büyüyerek yaşamaya devam edersiniz; hiç uyumuyor/ uyutmuyor, sürekli ağlıyor, acıkıyor, doyuruyorsun kusuyor… kaka yapıyor, çiş yapıyor güle oynaya da temizliyorsun ya bir de…
2. Hayatın Tadını Çıkar: Büyük oğlum yeni doğduğunda uykusuz geçen günlerin, gecelerin içinden bir gün, sabahın 3’ünde onu uyutmaya çalışırken bana gülümsemesi ile ben de gülmeye başlamıştım… O an bana başka birisi gülümsese ben de ona geri gülebilir miydim bilmiyorum… O kadar yorgundum ki… Oğlumun verdiği mesajı aldım sanki; “gerçekten hayat eşsiz bir tecrübeydi ve her anın tadının çıkartılması lazımdı…” İçimi şükür duygusu ile kaplayan o anı hiç unutmuyorum…
3. Yaratıcılık: Bence bir yetişkinin en yaratıcı olduğu dönemler tartışmasız küçük bir bebekle baş başa olduğu zamanlar olabilir… Uyusun, yemek yesin, oyun oynarken de öğrensin, düşmesin ama oldu ya düşerse de canı acımasın, ağlamasın derken farkında olmadan kendimizi çok acayip fikirler üretirken bulabiliriz…
4. İhtiyacın Olduğunda Yardım İste: Küçükken yardım istemek ne kadar olağan ve kolaysa büyüdükçe de o kadar zor ve ötelediğin bir duygu bence… Çocuk sahibi olmakla birlikte ister istemez kendini yardım sorarken bulabiliyorsun yeniden…
5. Kendin Olmak: Aynı geçen sabah bizim evde olan hikaye gibi, kendi olmayı sever çocuklar ve bunu o kadar natürel kendiliğinden yapar ki… Bir çocuğun kendini kimseye sevdirmeye, olduğundan farklı göstermeye ihtiyacı yoktur. Kendi benliğinde mutludur. Kimse kendisine benzesin, kendisi gibi düşünsün diye çabası da yoktur. Başkasını da olduğu gibi olur kabul eder.

Bu ilişkide kim kime daha çok öğretiyor bilemiyorum… Ama emin olduğum şu ki çocuklarım hayattaki farkındalığımı kesinlikle daha çok arttırdı… Uzun lafın kısası; iyiki…

GÜNEY AFRİKA’NIN GETİRDİĞİ 4 ENTERESAN ALIŞKANLIK

Her ülkenin kendine has bir hayat tarzı ve zaman akışı oluyor ve bu yeni duruma adaptasyon sırasında farklı alışkanlıklar da geliştiriyorsunuz. Güney Afrika’da 4.ayımızı doldururken edindiğim yeni alışkanlıkları en garibinden daha normaline doğru şöyle sıralayabilirim;

1) Gök gürültüsü ve şimşekli havalarda banyo yapmamak:
Güney Afrika’nın gök gürültüleri ve şimşekleriyle ünlü olduğunu buraya taşınıncaya kadar bilmiyordum. Eğer evde güvenli bir ortamdaysan muhteşem ışıklı gökyüzü manzarası güzel olsa da, açıkta kalanlar için ölümcül ve çok gerçek bir tehdit oluşturabiliyor. Güney Afrika'da her yıl yaklaşık 260 kişinin yıldırım düşmesi sonucu hayatını kaybettiğini okuduğumda inanamamıştım! Anlayacağınız üzere gök gürültüsü burada ciddi bir konu ve bununla ilgili aldıkları bir takım önlemler var. Mesela gök gürültüsü başladığı zaman herkesin kapalı bir alana girmesi için dışarıda sirenler çalıyor. Büyük oğlum okulda şimşekli havalarda yüzme antremanlarının iptal edildiğini, havuza giremediklerini söylediğinde bayağı şaşırmıştım. Yine aynı şekilde fırtına sırasında duş almak da güvenli değil. Bir su borusuna veya yakındaki bir yere yıldırım düşerse, elektrik tesisattan geçebilir ve bu sırada duş alıyorsanız veya su kullanıyorsanız potansiyel olarak elektrik çarpmasına neden olabilir. Düşününce çok detaylı biliyorum ama yıldırım düşmesi sonucu insanların öldüğünü bilip ve bu konuda uyarıdığınız zaman dikkat etmek durumunda kalıyorsunuz.

2)- Sürekli Telefonu Şarj Etme:
Şu an bu yazıyı Güney Afrika’da yaşamış /veya hali hazırda yaşamakta olan biri okuyorsa telefonumu neden sürekli şarj ettiğimin sebebini hemen tahmin edecektir. Tabiiki de elektirik kesintileri! 
Güney Afrika’da bazı dönemlerde, belirli saatlerde elektirik kesintileri yaşanıyor. Ülke, ekonomik büyümeye ayak uyduramadığı ve eskiyen üretim santrallerini değiştirmek için yeni elektrik santralleri inşa edemediği için 2008'den bu yana dönemsel elektirik kesintileri yaşanıyormuş… Elektirik talebini karşılamak için yeterli elektrik olmadığından dolayı elektrik arz ve talebini dengelemek için son çare olarak bunu bulmuşlar. Daha Güney Afrika’ya taşınmadan önce elektirik kesintilerini duymuştum ama ilk geldiğimiz ay hiçbir şey yaşamamıştık. Eylül ayı itibari ile küçük küçük başladıkça birebir yaşamanın sorunu duymaktan daha etkili olduğunu tecrübe ettik tabiki de! 
Neyseki yine de elektiriğin ne zaman kesileceğini biliyoruz. Telefonumuza indirdiğimiz bir uygulama ile hangi gün ve hangi saatte elektirik kesintisi olacağını önceden bilmek günün programlaması açısında oldukça yardımcı oluyor. Elektirik kesintilerini 4 ayrı bölüme ayırmışlar. Mesela yaşadığınız yerde “Stage 1” kategorisi uygulanıyorsa bu iyi haber çünkü kesintiler, her seferinde iki saat olmak üzere dört günlük bir süre boyunca üç kez, veya bir seferde dört saat olmak üzere sekiz günlük bir süre boyunca üç kez uygulanacaktır demektir. “Stage 4” için uyarı alıyorsanız o zaman durum biraz daha ciddi;  kesintiler, bir seferde iki saat olmak üzere dört günlük bir süre boyunca 12 kez veya bir seferde dört saat olmak üzere sekiz günlük bir süre boyunca 12 kez uygulanacak demektir. Bazen gün içerisinde “Stage 1”den “Stage 4”e geçildiği uyarısını aldığımız zamanlar da oluyor ki bu sebeple ne zaman fırsat bulsam kendimi telefonumu şarj ederken buluyorum. Özellikle çocuklar okuldayken telefonumun şarjının az olmasından hoşlanmıyorum. Bu sebeple ne zaman fırsat bulsam telefonumu şarja takan bir insan oldum. Hoş şu aralar kesintiler yine durdu ve bugün itibari ile de çocukların okulu yeniden online eğitime geçti! Neye üzülüp neye sevineceğimi bilmiyorum…

3) Kuş ve ağaç türlerinin isimlerini öğrenmek:
Güney Afrika doğası ve yaşayan canlı türleri ile tam bir cennet! Böylesi bir çeşitlilik daha önce hiç görmemiştim. Ülkede kaydedilen yaklaşık 850 kuş türü olduğunu okumuştum. Nitekim yolda yürürken bile birbirinden güzel renkleri ve sesleriyle bir kaç çeşit kuş türünü aynı anda görmeniz mümkün. Çiçekler, bitkiler ve ağaçlar da aynı şekilde çeşitlilik gösteriyor. O kadar değişik ağaçlar ya da bitkiler görüyorum ki ister istemez kendimi fotoğrafını çekip Google’da araştırırken buluyorum. Afrika'yı ve onun biyolojik çeşitliliğine olan sevgimi bir üst seviyeye götürerek artık kuş ve ağaç türlerinin isimlerini öğrenmeye başladım, çok özel bulduklarmı not alıyorum. YouTube’ta kendini “Afrika Bitki Avcısı” (African Plant Hunter) olarak tanımlayan Gus’un (soyadını kullanmıyor hiç) videolarına bayılır oldum mesela! Oturup saatlerce videolarını izliyorum. Sadece Afrika’da yetişen ağaç türleri ise ektra ilgimi çekiyor. Gittiğimiz yerlerde bu ağaçları görebilir miyim acaba diye hep bakınır oldum. Zaten yaşım ilerledikçe daha pastoral bir insan olmaya başlamışken Afrika bunu daha da pekiştirdi.

4) Asla nakit para taşımamak:
Güney Afrika, %76.86’lık bir yüzde ile dünyadaki en yüksek suç oranına sahip üçüncü ülke. Listenin başında %83.76 ile Venezuela, ikinci sırada ise %83.76 ile Papua New Guinea geliyor. Yoksulluk, eşitsizlik, işsizlik ve sosyal dışlanma ve şiddetin normalleşmesi gibi çeşitli faktörlerden dolayı suç oranları oldukça yüksek. Bu sebeple güvenlik konusunda dikkatli olmak gerekiyor. Cüzdanda para taşımamak da bunlardan bir tanesi. 

Yeni bir ülke, yeni bir kültür ve yepyeni bir dünya demek… Güney Afrika’ya gelmeden önce elimden geldiğince okuyup araştırdım. Ama öyle şeyler var ki onları ancak o ülkeye gidip yaşarken tecrübe edebiliyorsunuz ve kendinizi yeni bir ortama tamamen kaptırdığınızda, o ortama özgü ilginç nüansları keşfetmeye başlıyorsunuz. Bu, insanların birbirlerini selamlama biçiminden dillerine, aksanlarına, el sıkışmalarına, favori müziklerine, dans hareketlerine, iyi vakit geçirme fikirlerine ve daha pek çok şeye kadar değişebilir. Jonahnnesburg’ta yaşamaya başladığımız şu 2 aydır ben de kendimi her şeyi gözlemlerken buluyorum.

Konuşulan dil gözlemlerinden sadece bir tanesi ve temelde İngilizce konuşulduğu halde bir sürü farklı nüansın olması benim çok ilgimi çekiyor. Birçok ülkenin bir veya iki tane ‘resmi’ olarak tanınan dili varken, Güney Afrika’da resmi olarak kabul edilen tam 11 tane dil var; İngilizce, isiZulu, isiXhosa, Afrikanca, isiNdebele, Sepedi, Setswana, Sesotho, Xitsonga, SiSwati ve Tshivenda. İngilizce ülkenin ticaret kullanımındaki resmi dili olarak adlandırılsa da, başta Afrikanca, İngilizce ve Zuluca olmak üzere 11 ulusal dilden gelen argo sözcükleri bir araya getirerek farklı bir aksan, kelime daracığı, ve yeni kelimeler yaratmışlar. Bu sebeple bazen lokal halkın sohbetine ayak uydurmak zor olabiliyor. Güney Afrika argo deyimleri ve aksanı ilk duyduğunuzda kulağınıza enteresan geliyor ama bir süre sonra bir bakıyorsunuz sizin de diliniz alışmış ve hatta kullanmaya başlamışsınız bile…

İşte ilk geldiğimiz günden itibaren karşılaştığım ve bir kenara not aldığım favori Güney Afrika ifadelerden birkaçı:

1. Howzit?:  (Telaffuz edilişi: [houz zit])

Güney Afrika’da duyacağınız en yaygın ifadelerden biri; “howzit?!”

Howzit, “merhaba” ve/veya “nasıl gidiyor?” anlamına gelen yaygın bir selamlama şekli… Yani bu terim anlaşılması zor bir şey değil tabii ki ama ilk duyduğunuzda kulağa farklı geliyor. Ben “Howzit?” sorunu ilk kez havalanında pasaport kontrolü sırasında evraklarımızı uzattığım memurdan duymuştum. Şimdi ben de kullanmaya başladım ve favorim oldu!

2. “Shaaame” : (Telaffuz edilişi: [sheeeymm])

Tamam bu kelime her yerde kullanılıyor. Ayıp, yazık, günah gibi bir anlamı var. Şu ana kadar “shame” kelimesinin hep biri için üzüldüğünde kullanıldığını duymuştum. Ama Güney Afrika’daki kullanımı çok bağlamsal! Şöyle ki; Güney Afrikalılar bir kişinin talihsizliğine veya herhangi bir şeyin sevimliliğine sempati duymak için “shame” kelimesini kullanıyorlar. Yani biri için üzüldüklerinde de “Shaaame” diyebiliyorlar, sevimli bir köpek yavrusu gördüklerinde de “Shaaame” diyebiliyorlar. Bazen hangi bağlamda kullandıklarını yakalamak konuşma sırasında kafa karıştırıcı olabiliyor…

3. “Robot” : (Telaffuz edilişi [roh-bot])

İngilizce “traffic light” yani “trafik ışığı” yerine “robot” kelimesini kullandıklarını ilk duyduğumda araba kullanıyordum. Trafik tersten aktığı, yani direksiyon sol tarafta değil de sağ tarafta olduğu için zaten nevrim şaşmış bir şekilde ilerlerken yanımda oturan Güney Afrikalı arkadaşım “…üçüncü robottan sola döneceksin” dediğinde anlamayarak sadece “robot?” diyebildim ama o benim ne demek istediğini bildiğimi varsayarak konuşmasına devam ettiği için sözünü kesip sormak da istemedim. O konuşurken merakım içimi kemirmeye devam ediyordu. İkinci trafik ışıklarını geçip üçüncü ışıklara yaklaşırken yeniden “robottan sola” döneceksin dediğinde, trafik ışıklarından bahsettiğini anladım. Sezgilerimi “…yani trafik ışığını mı kastediyorsun?”diyerek onunla doğrulamaya karar verdim:) ve haklı olduğumu onayladı. Tabii sonrasında birkaç dakika güldük…

4. “Braai”: (Telaffuz edilişi [br-eye])

Braai etin kömürde pişirildiği açık hava ‘barbekü’ için yaygın olarak kullanılan bir isim ve aynı zamanda bir fiil. Fill çünkü “braai” Güney Afrika’da popüler bir sosyal etkinlik ve hatta Ulusal Braai Günü olarak bilinen ve her yıl 24 Eylül’de kutlanan “Heritage Day” ile aynı zamana denk gelen kendi özel resmi tatiline sahip.

5.“Now”/ “Just Now”/ “Now Now”:

Bu terimler çok sık kullanılmasına rağmen hala kafamı karıştırıyor. Güney Afrikalıların “şimdi” kelimesiyle ilişkileri oldukça karmaşık. Çünkü bu kelimelerin hepsi temelde, ve her zaman gerçek olan “Güney Afrika Saati” kavramıyla ilgili 🙂

Now (Şimdi), Just Now (Hemen şimdi) ve Now now (Acilen şimdi) hepsinin farklı anlamları var. İngilizce bilgimize göre tüm bu kelimeler için hemen hemen aynı anlama sahiptir diyebiliriz ama söz konusu Güney Afrika ise burada biraz durmak gerekiyor. Çünkü burada “Şimdi”nin üç farklı biçimi var ve bir yabancı olarak bu anlamları bilmiyorsanız hüsrana uğramanız mümkün!

Aşağıda tek tek açıklamaya çalıştım ama büyük ihtimalle yine de karışık ve anlaşılmaz bulacaksınız;

• Now( Şimdi) = Belki

Güney Afrika dünyasında “now”, yani “şimdi” kelimesi “belki” anlamına gelir. Bir Güney Afrikalı size bir şeyi “şimdi” getireceğini söylediğinde, bu birkaç saat içinde, gelecek hafta, hatta dürüst olmak gerekirse asla anlamına bile gelebilir. Afrika’nın kendi zaman akışı ve kendine has bir saati var. Telaş yok, her şey yavaş… Arabistan da yavaş olduğu zamanlar oluyor. Eğer siz de benim gibi tez canlı biriyseniz şimdinin belki olduğunu bilmek biraz hayal kırıklığı yaratabilir… Olduğu gibi kabul etmek, beklentileri düşürmek lazım.

• Just Now (Hemen Şimdi) =  Daha Sonra

Kabaca önümüzdeki 1 – 3 saat içinde diyebiliriz. Bu terim “daha sonra” anlamına gelir. Biri size isteğinize hemen şimdi ulaşacağını söylediğinde, hemen olmasını beklemeyin. “Şimdi”’den  daha hızlı sıralansa da, ihtiyacınız olanı elde etmek yine de biraz zaman alacaktır.

• Now Now (Acilen Şimdi) = Yakında

Tahmin edersiniz ki “şimdi”nin üçüncü ve son tekrarı bile bizim bildiğimiz şimdi anlamına gelmiyor. Güney Afrika’lı biri “Şimdi acilen yapacağım”diyorsa bu; “Mümkün olan en kısa sürede yapacağım” anlamına gelir. Sanırım tüm “şimdi”ler arasında duyacağınız en iyi şimdi “now now” olabilir.

Kısa bir özetle; bir Güney Afrikalı size “şimdi” derse, bu kişinin gerçekten kastettiği şey “belki” ya da “daha sonradır”, ama kesinlikle “şimdi” değildir!

Sadece Güney Afrika için değil, yeni bir ülkeye gidince o ülkeye adapte olup tadını çıkarmanın en iyi yolu öğrenirken olduğu gibi kabul edip uyum sağlamak oluyor sanırım. Daha başka bir deyişle; “şimdi” konseptinden yola çıkarsak “zaten bütün “şimdi”ler bizim ezelden beri bildiğimiz “şimdi” değilse eee o zaman dans!

* İngilizce’den Türkçe’ye çocuk kitapları çevirmek istiyorum. Bunun için 3 senedir ulaşmadığım yayınevi kalmadı. Uzun hikaye…. Ama olacak bir gün…

* Etrafımda daha çok bebek ya da çocuk olsun ve onlarla daha çok zaman geçireyim istiyorum.

* Sahneye çıkıp şarkı söylemek istiyorum ya da tiyatro gösterisi de olabilir…

* Birinin nikah şahidi olmak istiyorum.

* Flemenko dans dersleri almak istiyorum.

* Empati yapmaktan içim şişti; herkesin derdi beni gerdi… Rahat olmak istiyorum…

* Yeni tatlar denemek konusunda tutuculuğumu bırakmak istiyorum… Belki ahtopotla başlayamam ama kalamarı deneyebilirim… Sushi bile yemez mi insan!

* “Bay Yanlış ve Doğru Ahmet” modundan çıkıp, yanlışları düzeltmek yerine “Bana ne!” demek istiyorum…

* Haftanın belli günleri bir okulla anlaşıp çocuklara İngilizce hikayeler okumak istiyorum.

* Koca kişisi hiç seyahat etmesin hep yanımda olsun istiyorum…

*Saçlarımı uzatmak ve kendimi bildim bileli dünya üzerinde bir tek kişi bile “sana kahkül yakışır” demese bile gözüme kadar inen kocaman kahkül kestirmek istiyorum.

* Bloga her gün yeni bir yazı yazmak istiyorum.

* Hoşgörü ve farkındalığımı arttırmak istiyorum…

* Kız arkadaşlarımla daha çok buluşmak ama bunu yaparken de çocuklarıma zaman ayıramıyorum vicdanları yaşamak istemiyorum…

* Sağa sola yazdığım, dağınık halde olan hikayelerimi bir araya getirerek ve üzerine yenilerini yazarak kısa kısa hikayelerden oluşan ilk taslak kitabımı yazmak istiyorum. Ama bunu yaklaşık 10 senedir istiyorum :O

* Daha az konuşup, daha çok “Hayır” demek istiyorum. (Çok konuşuyorum çook! Konuşamazsam da yazıyorum!!! )

* Bahçesi olan bir ev istiyorum…

* Eğer ev olursa o zaman bahçesinde bir de Golden Retriever cins köpek istiyorum.

* Ve eğer köpek de olursa o zaman şansımı zorlayıp bahçede bir tane de kedi istiyorum. (beyaz minnoş bir şey)

Neyse devam ediyorum;

* Miami’ye gidip üstü açık bir araba kiralayıp aynı film sahnelerindeki gibi bikinimle sahil boyunca araba kullanmak istiyorum. Bu arada müziğin sesini de sonuna kadar açmayı ihmal etmiyorum tabii, ben de söylüyorum bir yandan… (Miami’ye gittim ama arabamızın üstü açık değildi, ayrıca ben de o zaman daha yeni doğum yaptığım için bikini giymemekle iyi ettim!)

* Bu yaz Magnum yine çekiliş yapar. Magnum’un hediyesi Aston Martin olsun, o da bana çıksın istiyorum. Ama arkadaşım da bu arabayı çok istiyordu, ona da çıkabilir 😉 (Tamam işi sulandırmayalım…devam ediyorum…)

* Herkesi olduğu gibi kabullendim de değiştirmemeye çalışmak istiyorum 🙂

* Herhangi bir şey ile ilgili stres yaptığımda haftaya bunun değersiz bir konu olduğunu o an hatırlamak istiyorum.

Tüm bunlar için iyi dileklerinizi ve desteklerinizi bekliyorum…

Sizleri seviyorum…

 

Öncelikle yazıyı okumadan önce uyarayım… Bu yazıyı söylenmek, mızmızlık etmek, yakınmak, şikayet etmek için yazıyorum…Okursanız sizin seçiminizdir, nokta 🙂

Sanki buradan yakınınca sonsuzluğa gidiyor bütün yazdıklarım… Aylardır yazmayan biri olarak çok okuyanım olduğunu sanmıyorum… O yüzden de planım burada “dır dır” etmek, konuyu bitirmek…

Sorun ne derseniz… Sorun şu; “çalışan anne olmanın vicdan yorgunluğu çalışmayan ya da evde çalışan anne olmanın beden yorgunluğundan daha mı fazla???

Farklı zamanlarda her ikisini de yaşayan bir anne olarak, evet çalışan annenin vicdan yorgunluğunun çok daha yıpratıcı ve yorucu olduğunu söyleyebilirim!

İşimi seviyorum… Hatta işimi ve iş yeri ortamımı o kadar çok seviyorum ki işimi sevdiğim halde çalışan anne olarak bu kadar zorlanıyorsam aksi olsa ne yapardım acaba diye düşünüp halime binlerce kez şükrediyorum… Neden anne olunca tercih yapmak zorunda kalıyor bütün kadınlar? Çocuğu olduktan sonra “iş hayatıma geri dönmek mi, yoksa evde kendi çocuğuma kendim bakmam mı” ikilemini yaşamayan bir kadın var mıdır şu dünyada!

Mesela öyle bir şey olsa ki… Mesela benden iki tane olsa… Biri işe gitse, diğeri ise hep çocuklarıyla ilgilense… O evde kalan anne evdeki güvenli liman olsa… Çocuklarını okula o götürse, okuldan eve o getirse…Yemeklerini yapsa… Her anlarını bizzat paylaşsa… Rahat rahat ders çalıştırsa… Okul sonrası illa hafta sonu olmasını  beklemeden piyano kursu, Aikido, tiyatro, sinema gibi aktivitelere götürebilse… Hafta içi 8-5 arası hep dolu olduğu için her şey hafta sonu için beklemese… Çalışan diğer yarım da rahat rahat çalışsa, hiç vicdan azabı yapmadan, yorgunluktan sürünerek değil enerjik canlı kanlı olsa…

Her sabah 5.30’da kalk, yarım saatte hazırlan, çocukları 6’da uyandır, yedir içir, giydir 7’de çocukları servise bindir, trafikle mücadele et, kendin işe yetiş derken insanın sigortaları atıyor… Akşam olunca çocuklarımla vakit geçirmeye sadece iki saat vaktim kalıyor…Akşam 8:00 olunca yataklarına yatır ve sonra ertesi gün yine aynı saatte hiç yorgun değilmiş gibi kalk…

İşte bu aralar, bu koşturmacalı hayatta çocuklar için hiçbir şeyi tam istediğim gibi yapamadığımı düşünüyorum…Çocuklarımla yeterince vakit geçiremediğimi düşünüp, bu zamanların akıp gittiği, bir daha geri gelmeyeceği fikrinin yarattığı vicdan azabı beni yiyor…

İnsanın çocuğu olması demek kalbinin hep başka birileri için atıyor olaması demek… Belki de bu yüzden annelerin kalbi hep sıcacık… Kalbim hep onlarla olmak için can atıyor, hayaller böyle olsa da gerçekler öyle değil tabii ki..

Söylenmem bitti mi? Hayır bitmedi de sıkıcı olmak istemiyorum…

Yarın Cumartesi ve ben her dakikamı çocuklarımla geçireceğim. Ayrıca Pazar da 🙂 Benim ilacım bu; çocuklarım!

 

 

Cuma akşamından beri mutlu olacak şeyler arıyorum çevremde… Çocuklarıma sarılayım diyorum, işime vereyim kendimi, bir şey yokmuş gibi yapmak istiyorum…. Olmuyor…

Pazar günü televizyonun sesi sonuna kadar açık haberleri dinlerken tüm evi çamaşır makinesine atıp yıkadım neredeyse… Ne koltuk kılıfları kaldı, ne buzdolabı, ne kapı kolları ne de nevresim takımları…. Her şeyi yıkadım, sildim, süpürdüm, parlattım… Cenazeleri izlerken tutamadım gözyaşlarımı… Evi tertemiz yaptım ama içimdeki geleceğe dair büyüyen karanlık endişeyi temizleyemedim bir türlü…

Bazen kendimi Truman Show ‘da gibi hissediyorum…. Gerçek sandığımız bir dünyada yaşıyoruz gibi… Sanki herkes kendine verilen rolü oynuyor… Reklam arası yok… Dünyanın gerçekliğini bize sunulan haliyle kabul ediyoruz… Truman’ın korkusunu yenerek denize açıldığı o sahnede olduğu gibi tam kurtulduğumuzu sanıp güneşli denizde ilerlerken gökyüzüne çarpmaktan, gökyüzü olarak gördüğümüz şeyin aslında gökyüzü görünümlü set duvarı olmasından korkuyorum…

Bu kadar umutsuz yazsam da yaşam olan her yerde umut var… Ben de umutsuz değilim… Herkes gibi yorgunum sadece, canım sıkkın ve çok üzgünüm… ama geçecek, geçiyor… Her gün bir öncesinden iyi oluyor, olacak da inanıyorum…

 

Suçluluk duygusu…

Daha hamileyken herkes bebek sahibi olunca onu ne kadar çok seveceğinden, kalbinin başka türlü atacağından ve bu gibi hislerden detaylıca bahsetmişti de kimse bana onunla oyun oynarken banyo yapmak için yanından kalktığında bile duyabileceğin o suçluluk hissinden bahsetmemişti! Ya da evi toplayıp çocuğunla ilgilenemediğin için kendini çok kötü hissedeceğinden, ya da iş çıkışı arkadaşlarınla geçirdiğin 2-3 saatlik bir zaman diliminden sonra eve dönüp de onları uyurken bulunca onları o gün hiç öpüp sevemediğin, vakit geçiremediğin ve yarın tekrar aynı şekilde sabahın kör karanlığında kalkıp onlardan ayrılacağın için çekeceğin vicdan azabından bahsetmemişti kimse…

Benim için anneliğin en çözemediğim, en karmaşık, ve hatta sevmediğim tek yanı bu duygu oldu hep… Bu duyguyla öyle de hızlı tanışıyor ki insan… Bebeğinizi kucağınıza verdikleri an bu suçluluk duygusu yapışıyor hemen anne kişisinin üstüne…

Daha yeni doğum yapmışsın mesela Sütün mü yetmedi, hopppp o “suçluluk hissi”; “Ben çocuğumu besleyemiyorum bileler!” Sütün yetti ama bebeğin gazı mı var, hoppp o bildik “suçluluk hissi”; “Yemeyecektim o karnıbaharı bak çocuğa gaz yaptı gördün mü!” demeler…. Öyle de hızlı suçluyor ki insan kendini konu annelik olunca…. Ne biçim bir duyguysa bu ne yaparsan yap her yerden bir aralık bulup kalbinin tam ortasına kurulmak için fırsat kolluyor sanki… Sanki hep daha iyisi var onun için gibi ve sen biraz daha iyi olabilseydin yapabilirdin belki ama işte yapamamışsın gibi bir şey… Yapamaman senin hatan gibi bir şey… Sanki yeterince uğraşmamışsın da böyle olmuş gibi bir şey… Kaş yapayım derken göz çıkarmak gibi bir duygu bu… Hep iyisi olsun istiyorsun ama olmuyor sanki gibi…

Çocuğun büyüdükçe duyduğun “suçluluk hisleri” de çeşitleniyormuş meğer… Meğer banyo yapmak için onun yanından ayrıldığın o 15 dakika için duyduğun suçluluk hissinin yerini geri dönüp dönüp “işte o zaman şöyle yapsaymışım keşke” diye sürekli sorgulayabileceğin durumlar alabiliyormuş… Çünkü anne baba dediğin şey belli bir yaşa kadar sürekli çocuğu adına kararlar veren bir ikiliymiş…

Sen işteyken ona kimin bakacağına sen karar veriyorsun, gideceği okula karar sen karar veriyorsun,  bademcik& geniz eti ameliyatı olsun mu olmasın mı senin kararın…. Tamam doktor diyor tabii ki de ama sen “he” demesen kim ne yapacak ki… Büyük küçük bir sürü kararı sen veriyorsun bir başkasının hayatı hakkında… O bir başkası da bu dünyada en sevdiğin varlık olunca gel de suçluluk hissi hissetme!

Ama yine de şunu diyebilirim ki en kötü karar karar verememek ortada kalmak. Çaresiz hissediyor insan….

Bu suçluluk hissi beni çok yoruyor. Çocuklarımız için aldığımız her karar onların yüzünü güldürsün. Anne olarak üzerimdeki yükü alıp götürebilecek tek şey onların gülümsemesi olabilir ancak…

 

 

Başlığı görünce pek çoğunuzun “Öğretmenler günü mü! O Kasım ayında değil miydi! Ne alaka!” dediğinizi duyar gibi oldum. Çünkü ben de çocukların ilk okul senesinde aynen böyle olmuştum. Mayıs ayında Öğretmenler Günü kutlamak bir garip gelmişti bana. Ama daha da garip gelen şey, Öğretmenler Gününü sadece bir gün olarak değil de koca bir hafta boyunca kutluyor olmalarıydı! Evet yanlış okumadınız tam bir hafta!

Amerika’da ‘Öğretmenler Günü’ Mayıs ayının ilk haftasında “Teacher Appreciation Week” (Öğretmen Taktir Haftası) adı altında kutlanıyor. (Sanırım sadece Massachusetts eyaleti bu günü Haziran ayının ilk pazar günü olarak kabul ediyor.)

Bu bir hafta boyunca öğrenciler öğretmenlerine teşekkürlerini küçük hediyelerle dile getirirken aynı zamanda okul yönetimi de hafta boyunca her gün farklı bir jestle öğretmenlerine teşekkürlerini sunuyor. Geçen sene işin okul yönetimi kısmı bana oldukça ilginç gelmişti. Bu sebeple okul yöneticilerinden kendime en yakın bulduğum bir yöneticiye öğretmenlerinin haftasını nasıl kutladıklarını sormuştum. O da bana “mesela bugün öğretmenlerimizin öğle yemeğini bizden. Ayrıca hafta sonu onları bir konsere davet edeceğiz. Bunun yanı sıra hafta boyunca her gün onlara küçük sürpriz hediyelerimiz olacak” demişti. Kulağa çok garip geliyor değil mi? Açıkçası bana okul yönetiminin öğretmenlerine teşekkür etmesi inanılmaz beklenmedik gelmişti! Gerçekten neden sadece öğrenciler öğretmenlerine teşekkürlerini dile getirirler ki, okul yöneticileri de öğretmenlerine en az öğrenciler kadar çok şey borçlular!

İşin bir başka ilginç yanı ise okul yönetiminden size bu hafta boyunca öğretmenlere verebileceğiniz hediyelerin bir listesinin geliyor olması. Böylece her şeyi standartlaştırmış oldukları için hem veliler hem öğrenciler rahat etmiş oluyor. Çünkü kimsenin hediyesi bir başkasınınkinden ne aşağıda ne yukarıda oluyor. Katılımın zorunlu olmadığının da belirtildiği bu yazıda bir hafta boyunca her gün için hangi hediyeyi verebileceğiniz gayet net ve sadece şekilde belirlenmiş buluyorsunuz. Kısaca bu kağıttakileri sıralamak istiyorum:

– Pazartesi – “Teşekkür Notu”

Haftanın ilk günü öğretmenlere öğrencileri ve onların aileleri tarafından tarafından teşekkürlerini dile getirdikleri bir kart ile başlıyor. Büyük oğlum anaokulunda olduğu için kendi notunu kendi yazdı. Tabii ki heceleme kısmında anne yardımlı! 🙂 Aslında keşke kartı yazdıktan sonra hemen bir fotoğrafını çekseydim diye sonradan çok pişman oldum. Ama aklıma geldiğinde o çoktan zarfın ağzını kapatmıştı bile… Ben ne yazsak diye düşünürken o ” Thank you for being my lovely teacher!” (Benim tatlı öğretmenim olduğun için teşekkürler!) yazalım anne dedi ve olaya noktayı koydu.

– Salı – “Onları Şımartın”

Salı günü sabun, losyon, oje tarzında hediyeler verebileceğimiz var listede…

– Çarşamba – “Çiçek Gücü”

Çarşamba günü için “Öğretmeninizin gününü bir çiçek getirerek aydınlatın.” yazıyor…

– Perşembe – “Tatlı Süpriz”

Genel olarak öğretmeninize tatlı bir şeyler getirerek gününü tatlandırın diyor… Kısacası bizdeki “tatlı yiyelim tatlı konuşalım” muhabbeti 🙂

-Cuma – “Hediye Kartları”

Starbucks hediye kartı gibi bir kaç örnek sıralayarak öğretmenlere hediye kart verebileceğimiz yazılmış Cuma günü için.

Açıkçası geçen sene her gün için bir hediye gönderememiştim. O zamanlar 6 aylık minik bir yaramazla uğraşıyordum. Bu sene elimden geleni yapacağım bakalım. Hoş çocuklar her gün listedeki bu hediyelerden biriyle mi geliyor okula ondan da emin değilim. Ama Amerikalı arkadaşımdan öğrendiğime göre ideali buymuş. Fakat sonra hemen ekledi ki “tabii ki katılımın isteğe bağlı olduğu bir etkinlik olduğu için aksi olduğunda da ters anlaşılan bir durum asla olmaz” diye. Bu arada her sınıfın bir asıl bir de yardımcı öğretmeni olduğu düşünülürse ve de sıradan bir Amerikalının min. 3 çocuk sahibi olduğunu da eklerseniz bu hafta hem keseyi hem bedeni oldukça yorar o kesin!

Öğretmen bir annenin çocuğuyum. Kayınvalidem ve kayınpederim öğretmen… Ortanca teyzem ve kuzenlerim öğretmen… Okuduğum bölümden dolayı arkadaşlarımın çok büyük bir bölümü öğretmen. Hatta hayatımın sadece 2,5 ayında da olsa üniversite son sınıftayken staj sonrası lise ve ortaokul öğrencilerine edebiyat öğretmenliği yapmışlığım vardır. Öğretmenliğin ne kadar zor ve ne kadar fedakarlık gerektiren bir meslek oluğunu kendim de -çok kısa bir süre de olsa- yaşadığım için biliyorum. İnsanın zaman zaman kendi çocuğuna bile dayanamadığı anlar olurken bir odanın içerisinde toplanmış bilmem kaç küsür çocuğa bir şeyler öğretip onları yarınlara yetiştirmeye çalışmak hiç de kolay değil! Hele ki Türkiye şartlarında hiç mi hiç değil!

Şimdi okuldan bize gönderilen listeye ben de kendi maddemi ekliyorum: “24 Kasım’ı beklemenize gerek yok!”

İmkansızlıklar, zorluklar ve yokluklar içinde etrafını aydınlatarak karanlığa meydan okuyan canım ülkemin fedakar öğretmenleri, SİZ iyi ki varsınız… Mayıs başında da olsak “Öğretmenler Gününüz” benden olsun!

1. Mısır gevreği kahvaltı değildir! Hele pizza aksam yemeği hiiççç değildir!

Mısır gevreğini kaba koy, üzerine sütü doldur ver çocuğa kahvaltı diye! Yok öyle yağma pek sevgili Amerikan annesi… Sabah kahvaltısı denilen şey ciddi bir öğündür. Bir kere yumurtasız olmaz. Domates, peynir, zeytin, tereyağ, bal olmadan eksik kalır. Hafta içi bile mükellef kahvaltı sofrası hazırlayabilmek için en az 1 saat erken kalkar Türk anası ki çocuğunu okula “zihni açık” göndersin. O çocuk yumurtasını yesin diye belki kaşıkla arkasından koşuyoruz ama bizimkilerin de “zihni açık” oluyor n’aberr!

Hem tamam “ev yemeği” (yapabilmek) ile ilgili temelde sorunlarınız var bunu biliyorum ve çok deşip sizi de mahcup etmek istemiyorum ama “pizza”yı da “akşam yemeği” olarak adlandırmayalım lütfen bir zahmet! Pizza belki bir yetişkin için akşam yemeği olur da bir çocuk için olmasın yani…

2. Ev temizliğine o evin camları da dahildir!

Hayır işin garip yanı cam silerken garip garip bakıyor diye ben de cam silemez oldum. Ayrıca bilincimin bir köşesinde de “kimse burada cam silmiyor” gibi bir rahatlama duygusuna mı sığınıyorum onu da bilmiyorum. Ama özümde biliyorum ki evin camı da temizliğe dahildir!

3. Anne/babaya ses yükseltilmez. Onların ağız yüz takliti yapılmaz!

Bizim kültürümüzde (özellikle 3-7 yaş dönemi diyelim) anne babasına bağırıp çağıran, anne babası tam da olayın üzerine onu uyarırken onların yüz taklidini yapıp seni dinlemiyorum havalarına giren çocuk gerçekten görmedim ben. Elbette bizde de oluyordur ama genelleme yaparsak diyorum… Yanılıyorsam yazın lütfen bileyim ama bizde büyüğe saygı çok önemlidir. Ay yok burada herkes bir rahat! Çocuk bağırıp çağırıyor. Onlar hala sakin! Onların söylediklerini taklit ederek ağız yüz hareketleri yapıyor. Onlar hala sakin! Çocuğun kapısına kadar gidiyorlar içeriden sesleniyor çocuk: “GO AWAY”! Onlar hala sakinnnn!!!! Bu “go away” bana Türkçe’deki “defol git” hissini veriyor ki anneme babama çocukken dediğimi bırak şimdi bile düşünemiyorum! Hadi ben dramatize ettim biraz kibarca çevirirsek “uzaklaş” da diyebiliriz ama yok tam olarak “defol git” yahu!

Tamam onların sakinliğini koruması doğru olanı ama olayı dışarıdan bakıldığında sakince izliyor taklidi yapan bana sorarsanız damarlarımdaki Türk kanı o çocuğu alıyor ” Evladım senin hiç mi utanman yok! Hiç mi terbiye yok sende…” diye başlıyor konuşmaya ki gerisini siz düşünün…

4. Çocuk kısmı su ve süt dışında içecek içmez! Hele ki içinde ne olduğu belli olmayan meyve sularını asla içmez!

Bu Amerikalılar sürekli ellerinde bir içecekle dolaşsınlar bayılıyorlar. Çocuklarına da atıştırmalık diye ne verirlerse hemen yanında da bir tane paketlenmiş meyve suyunu beraber servis ediliyor. Yaşı biraz daha büyük çocuklarda ise asitli içecekler hiç eksik olmuyor tabii ki… Nedir bu bol şekerli içecek çılgınlığı bilmiyorum. Oysa özellikle de bir çocuk için bu olay temiz ve net olarak su ve/veya süttür arkadaş!

5. Çocuklarınızı şapur şupur öpebilirsiniz!

Akşam çocukları okuldan almaya gittiğimde anne babaların çocuklarıyla kavuşma anlarına da şahitlik ediyorum tabii ki… ve ne yazık ki onlar da bizim kavuşma anımıza tanık oluyor!!! Sahneler tabi ki de birbirinden çok farklı!

Sahne 1 şöyle: Amerikalı anne/baba sınıfa girer. Çocuk annesini/babasını görünce hızla ona doğru koşar. Anne/baba hemen çocuğun hızasına eğilir kollarını açar çocuğu bekler. Çocuk gelir ve sıkıca KUCAKLAŞIRLAR!!! Sadece birbirlerine sımsıkı sarılıp bir iki saniye öyle kaldıktan sonra çocuğun kafası hafifçe okşanıp ilk soru olarak “günün nasıldı?” diye sorulur. Mümkün olsa el sıkışıp selamlaşıp öylece günün sohbetine geçecekler yahu!

Şimdi sahne 2, yani bizim kare şöyle oluyor: Sınıftan içeri giren anne aynı sahne 1’deki gibi kendisine doğru koşan çocuğunu hooooooppp diye kucağına almak süretiyle çocuğun iki yanağından da şapur şupur öperrr. Gören sanır bunlar 1 haftadır görüşmüyor! Bu da yetmez “oyyy annen kurban olsunnn sanaaa yevrummm” kıvamında bir edayla çocuğu mıncıran anne bir az önce hiç öpmemiş gibi ikinci turu döner! Çocuk halinden memnundur (en azından şimdilik) ama öğretmen hayret dolu bakışlarını anneden ayıramaz. Anne kişisi öğretmene gülümserken içinden de “Aaa öpücem tabii, onu doğurana kadar canım çıktı” şeklindeki klişe düşünceyle kendini rahatlatıp çocuğu yere indirir.

Kitaplarda okuyorum. Çocuğunuzu öpmeden önce seni öpebilir miyim diye sorun sonra öpün vs. vs… Yok canım almayayım. Hiiiç bana göre değil! Eğer benim çocuğumun psikolojisi ona sormadan balıklama mis kokulu  beyaz yanaklara dalış yaptım diye bozulacaksa bozulsun vallahi…. Hayır öbür türlü benim psikolojim bozulur!

 

NOT: Hani es kaza Türkçe bilen bir Amerikan anasına rastlarsam, o da okuyup alınıp kırılmasın diye söylüyorum: bunlar espridir. Ciddiye almayınız. Gülüp geçiniz. Sevgiler…

Türkiye’nin kasveti ve kaosu öyle içimi daraltıyor ve boğuyor ki bu duygularla çocuklarıma daha da çok sarılıp, daha da iyi evlat yetiştirme duygusu duyuyorum. Sanki ben onları iyi yetiştirirsem onlar da çocuklarını iyi yetiştirecek, çocukları da kendi çocuklarını derken bir su damlası etkisi gibi seneler sonra da olsa ülkeyi de saracak tüm iyilik gibi…

Biliyorum komik ve oldukça da saçma geliyor dediklerim kulağa… Ben de biliyorum saçma olduğunu… Ayrıca “sen istediğin kadar iyi evlat yetiştir manyağın biri çıkıp karartıyor işte hayatını” diyeceksiniz bana, onu da biliyorum ama uğraşıyorum işte…

Pazartesi günü büyük oğlumun okulu kapalıydı. Dışarısı -8 derece olduğu için evde bir şeyler yapmak zorundaydık. Tabii bu arada benim ayrıca yemek yapmam, çamaşır yıkamam, evi toplamam da gerekiyordu… Ben kendi işlerimi yaparken iki kardeş zaman zaman kavga kıyamet, zaman zaman güle oynaya vakit geçirdiler. Başları her sıkıştığında ikisi de bana geliyordu tabii… Küçük olan da lego yapabilecekmiş gibi eline aldığı iki parça lego ile gelip dizime vuruyor “Bunları birleştir anne” der gibi elindeki parçaları bana uzatıyordu. Sonra büyük oğlum geliyor legodan yaptığı denizaltının nasıl çalıştığını anlatıyordu. Onlar yanıma her geldiğinde ben işimi bırakıp boylarının hizasına gelip onları dinlediğim için benim de işim bitmek bilmiyordu tabii… Sadece bir tane patatesi soymak 10 dakika sürebilir mi? Eee bızdıklarla her şey mübah…

Sonra miniğimizin öğle uykusu saati geldi. Onu yatağına koydum, tam oh birazcık oturayım diyordum ki büyük oğlum “Anne uzun zamandır kurabiye yapmadık. Kurabiye yapalım mı?” dedi. Kıramadım tabii… Başladık onunla kurabiye yapmaya… Kalıpların hepsini tezgahın üzerine boşalttı, sonra içlerinden en beğendiği kalıpları seçip kurabiyelere şekiller verdi, sıraladı tepsiye… Geçen sene anneannesiyle yapmıştı böyle kurabiyeler… Ben hiç ellemedim desem yeri, hepsini kendi yapmak istedi zaten… Tam kurabiyeleri fırına koyup, bulaşıkları yıkadıktan sonra ayaklarımı uzatacaktım ki bingooo, ufaklık uyandı!

Minik beyimizi de yedirip içirip gönlünü eyledikten sonra dedim “hadi kaldın kütüphaneye götürüyorum sizi”… Son 2 haftadır 17 aylık bızdığımı alıp yaşadığımız yerdeki kütüphaneye gitmeye başlamıştım. Kütüphanede 12-24 ay yaş grubu için kitap okuma seansları düzenleniyor. Tüm çocuklar anneleriyle,babalarıyla ya da bakıcılarıyla katılıyorlar. Herkes yere oturuyor. Böyle sandalye, masa, minder vs. yok. Bomboş bir oda… Özgür bir his uyandırıyor insanda… Hikayeyi okuyan bayanın elinde kukla var. Şarkılar, danslar eşliğinde 20 dakika boyunca daha 1,5 yaşında bile olmayan miniğinize kitap dinlettirebiliyorsunuz. Kitap bitince hani çocukluğumuzda üfleyerek köpükten balon yapardık ya, işte bu kez balon yapan bir minik makine çalışıyor ve tüm çocuklar ortaya toplanarak balonlara dokunmaya, onları patlatmaya çalışıyorlar…

“Kütüphane” diyince sizin hayalinizdeki resim nasıl hiç bilmiyorum ama ben bu kütüphaneyi görmeden önce benim hayalimdeki resim içerisi hafif loş, eski kitap kokan ve çıt sesi bile çıkmayan, çıksa da hemen uyarıldığınız bir yerdi. Ya da tüm üniversite hayatım boyunca içinden çıkmadığımız Ankara’daki Milli Kütüphane’nin aynısıydı da diyebilirim…

Ama burası öyle değil… Giriş katı sadece çocuklar için dizayn edilmiş. Bir köşede bilgisayar köşesi var. Bilgisayar köşesinin içeriğini tam bilmiyorum ama biz 5 yaş için eğitici içerikli bilgisayar oyunlarından oynadık biraz. Daha sonra yaş gruplarına göre ve okuma zorluklarına göre sıralanmış rafları görüyorsunuz. Her şey o kadar basit ve anlaşılır yapılmış ki tüm kitapları alma duygusu uyandırıyor. Bu kitap raflarının arasında, arka tarafa doğru daha minik çocuklar için bir oyun yeri yapmışlardı. Hani dememişler ki çocuklar ses yapar kitap okuyanlarla yan yana koymayalım. Öyle bir hayat vermiş ki oraya bu küçük oyun alanı… Küçük bir masanın üzerinde tahtadan puzzle lar ve kitaplar var. Başka bir köşede üzerinde tahta trenin olduğu bir masa daha var. Çocuklar anneleriyle yerlere oturmuş rafların önünde kitap okuyorlar.

Her yaş grubu için ÜCRETSİZ etkinlik sınıfları dolup taşıyor! Benim küçük oğlumu götürdüğüm okuma seansı da bu etkiniklerin bir parçası… Bu arada çocuklar istedikleri tüm kitapları istedikleri raflardan alıp okuyup ya da benim minik gibi sağa sola taşıyıp sayfalarına baktıktan sonra oracıkta bırakabiliyor. Önemli olan çocuğun kitaba elinin değmesi sanki… Rafların düzeni bozulur, çocuk kitaba zarar verir diye müzede gibi hissetmiyorsun kendini… Tabii bana kodlanmış kütüphane algısı böyle olmadığı için ben gözümü minik canavara dikmiş halde av peşindeydim. Benim minik raftan her kitap indirdiğinde koşup kitabı aynı rafa koyup “hayır” dediğim için görevlinin dikkatini çekmişim sanırım ki yanıma gelip “sorun yok. Dert etmeyin, istediği kitabı alıp oynayabilir” dedi. Bu kez ben utandım. Diyemedim ki “ama bakın, bizim ülkemizde olsa kızarlar böyle şeylere… O yüzden ben bilemedim” diyemedim tabii… Benim ufaklık raflardaki tüm kitapları tek tek indirip bazen yere oturup sayfalarını çevirip bazen gidip kitabı başka rafa koyarken görevli gülümseyen bir yüzle onu seyrediyordu… Burası başka bir kütüphaneydi…

Bu arada büyük oğlum Lego kitabı istediğini söyledi. Görevliden yardım alıp, legodan nasıl farklı bir şeyler yapabileceğini merak ediyor bu tarz kitapları nasıl buluruz diye sorarak legolarla ilgili kitapların olduğu rafa geldik. Yere oturup kitapları inceledik, üzerine sohbet ettik. Sonra hangi kitapları alacağına karar verdi… Öyle heyecanlıydı ki hepsini almak istiyordu kitapların sanki… Bana dönüp “Anne istediğim kadar kitap alabiliyor muyum?” diye sorunca. Ben hemen kodlanmış bilgilerimle “yok, hiç sanmıyorum anneciğim. Herhalde 3-4 tane ancadır” dedim. Çünkü tam hatırlamıyorum ama sanki bizim en fazla 3 ya da 5 kitap hakkımız olurdu. Yine de emin olamayarak “Sor bakalım ilerideki görevliye, ben de bilmiyorum” dedim. 1,5 senedir burada yaşamamıza rağmen beynimdeki soğuk kütüphane resmi bana çocuklarımı kütüphaneye getirme bilincini ya da istediğini duymamı sağlamamıştı… İngiliz arkadaşım sürekli kütüphanenin çok güzel olduğunu ve kızını kitap okuma seanslarına getirdiğini söylemesine rağmen çok da ilgimi çekememişti bu kütüphane… Bu sebeple ben de ilk defa kitap alacaktım bu kütüphaneden ve bilmiyordum kaç kitap hakkımız olduğunu… Neyse baktım Doruk hiç “gidemem”, “soramam”, “sen de gel anne” demeden görevlinin yanına gitti ve aynı Amerikalılar gibi önce “Excuse me” (affedersiniz) diye söze başladı. Görevli cevaplandıktan sonra ise “Thank you”(teşekkürler) dediğini duydum. Nezaket kurallarını öğrendiğini görmüş olmak beni çok mutlu etti. 5 Yaş çok farklı bir yaştı! Bunu gerçekten hissediyordum! Yanıma gelip “Annneeee istediğimiz kadar kitap alabiliyormuşuzzz! Limit yokmuşş!” dedi heyecanla… İçimden dedim ki işte ben Türküm yine! Kitap almanın bir limiti olacağını düşündüm. Sonra düşündüm de bana kodlanmış kütüphane kavramı da böyle miydi ki zaten de şaşırıyordum!

O gün ufaklık kitapları saçıp, sağa sola taşırken biz büyük oğlumla bir sürü kitap inceledik. Hangi kitabı almak istiyorsa aldık. Bir baktım tam 14 tane kitap seçmiş bizimki! 14 kitabı ne ara okuyacağız bilmiyorum ama kütüphaneden aldığımız o kitaplar çok değerli onun için. Hepsini ayrı bir çantada bizim odamıza sakladı. Çünkü küçük kardeşi kitaplara zarar verebilirmiş, o da çok üzülürmüş. Bu yüzden kitapların bizim odamızda durması gerekiyormuş. Son 2 gecedir kütüphane çantasını açıp içinden kitap seçip bu gece bunu okuyalım anne diyor…

Artık her hafta ikisini de alıp gideceğim kütüphaneye… Kitap okuma alışkanlığı için tek gerçeğin çocuğun annesini babasını kitap okurken görmesi olduğunu biliyorum ama kütüphane ortamını yaşamının ruhu da bambaşka… Ayrıca kütüphane o kadar kalabalık ve o kadar çocuk dolu ki birbirlerine örnek de oluyorlar diye düşünüyorum…

O gün o kadar yorulmuşum ki çocukları yatağa bile koyacak gücüm olmadı. Zaten bir kaç gündür hasta gibiydim, yorgunlukla birleşince ateşimin çıktığını gören koca kişisi beni yatağa gönderip çocukların kontrolünü ele aldı. Uyumadan önce aklımdan geçen şey ise beynimizde yaşadığımız kültürün bize yüklediği kötü olarak kodlanmış tüm ön yargıların bir gün silinip silinemeyeceğiydi…

Son 3 gündür okuduklarım aklımdan çıkmıyor! O dünyalar güzeli masum yüz….

Her gün daha da zor olacak bu ülkede kadın olmak di mi? Her gün daha da artarak saracak içimizi kadın olmanın getirdiği sessiz görünmez o korku?

Ve vahşetlerin en korkuncunun karşısında bile yaşananları normal kılmaya çalışırcasına “Amerika’da da oluyor çenenizi kapayın” diyebilecek birileri ya da bir başkası çıkıp “mini eteği giyip çıkarsan tacize uğrayınca da bağırmayacaksın” deme cesaretinde bulunabilecek! Söyleyin bana, bir kadına isteği dışında dokunulamayacağı gerçeğini bunlardan hangisi değiştirebilir?

Amerika’da da çok korkunç şeyler oluyor ama Amerikalı her kadın hayatında en az bir kere taciz edilmiş midir acaba? Bu soruyu Türkiye’de sorun isterseniz. Alacağınız cevap kesindir. Her Türk kadını hayatlarının bir döneminde elle, gözle, lafla, sözle, büyük ya da küçük en az bir kere taciz edilmiştir! Bu mudur normal olan? Bu mudur çenemizi kapamamızı istediğiniz gerçek?

Son 3 gündür bu ülkede anneler kızlarını evlerinin kapısından yolcu ederken daha da korkuyla gönderir oldular. Her evde “aman kızım hava kararmadan gel” diye başlayıp uzun uzadıya öğütler dökülüyor annelerin ağzından… Bu korkuyla yaşıyor Türkiye’de kadınlar… Bu normal mi?

Terazi erkeklerden yanadır bu ülkede, onlar daha avantajlıdır. Bırakın Türkiye’de kadın olmayı kadın doğmak bile problemdir aslında! Daha doğmadan -doktor ultrasonda bakıp bebeğin cinsiyetinin kız olduğunu söyleyince-başlar kiminin çilesi. Daha dünyaya bile gelmeden erkek olmadığınız için doğumunuz üzebilir birilerini… Daha doğarken 1-0 yenik başlar kadınlar bu ülkede…

Kadın olmak paranoyak olmak demektir bu ülkede… Bir erkek size iyilik yapsa huylanır geri adım atarsınız. Amacı başkadır der korkarsınız… Kaba davransa sesinizi çıkaramayacağınızı düşündüğündendir…

Eğitim-öğretim hakkından yoksun kabilirsiniz sadece kız doğduğunuz için… Kampanyalar düzenlenir sadece kız çocukları okula başkasın diye. Baba biraz aklı başında ise o kızın hayatı bir nebze kurtulur, bir çok şeyden sıyrılır hayatın içinden. Ama okursa namusunu yitirir diye namussuzluk yapıp daha 13 yaşında başlık parasına satıp 50 yaşındaki adama da verebilirler sizi… Okursa da kolay kolay iş bulamaz kadın. Eğer iş bulursa başarısından değil de güzel ve alımlı olduğu için işe almışlardır mutlaka!

Kadın olmak hayatta kalmayı başarabilmektir bu ülkede… Başına bir şey geldiyse eğer sen de “aranmışsındır”… Kadın yaratıldıysan eğer, hep kendini sakınman gereken bir şeyin var demektir. Gülüşün, giydiğin, yürümen, konuşman…

Yolculuklarda, sinemada, tiyatroda, konferanslar da bile kadın mutlaka kadın yanına oturmak ister. Çünkü ışıklar sönünce yanındaki erkeğin aklına ne geleceğinden emin olamaz…

Türkiye’de kadın için sadece gündüz vardır. Hava kararmadan evine varmalıdır kadın… Eğer ola ki gece bir kapkaç, taciz yaşanmışsa, karakola gittiğinde ilk olarak “o saatte orada ne işin vardı” diye sorulur…

Bazen düşünüyorum da suç mudur kadın olmak?

5 sene önce bugün, hayatımın en değerli ve en güzel doğum günü hediyesini aldım ben… Doğum günümden tam bir gün önce başlayan doğum sancılarıyla değişti benim bütün kimyam… Ben, ben değildim artık… Yepyeni biriydim… Sanki ben de onunla yeniden doğdum o gün…

İçimde o güne kadar gün yüzüne çıkmayan gizli bir “ben” daha varmış meğer… O gün sadece büyük oğlumla değil, bunca sene varlığından bile haberdar olmadığım bu yepyeni duygularla da ilk defa tanışıyordum… Öyle bir sevgiydi ki yoruyordu insanı… Bir insan bütün duyguları aynı anda yaşatabilir miydi bir insana? Yaşatıyordu… Mutlulukla onu öperken birden ağlayabiliyor, derin uykudayken sanki hiç uyumuyormuş gibi yataktan kalkabiliyor, yorgunluktan öleceğini düşünürken bir bütün günü onu kucağında taşıyarak geçirebiliyordun… Bunca sene neredeydi bu kadın peki?! Hiç adil değilsin hayat, çocuktan önce gönderseydin ya bana bu kadını! Dünyaları devirirdim ben bu dayanıklı, becerikli, güçlü, yılmaz yorulmaz ahtapot kadınla!

Çocuk sahibi olduktan sonra değişmeyen kadın var mıdır ki acaba!? Hiç zannetmiyorum…

Sonra yeniden… 4 sene sonra geçen sene Eylül sonunda tekrar en tepeye vurdu bu duygular… Boşuna “doğum” demiyorlar buna… Çünkü sadece doğurmuyor, her doğumla yeniden doğuyorsun aslında…

Küçük oğlumla birlikte daha da değişti hayat… Daha da güzelleşti… Annelikte daha başka duygular da saklıymış meğer hala bilmediğim… Küçük oğlumla anneliğimin bilmediğim yönlerini de keşfettim… 4 senenin tecrübesiyle endişeler azaldı… Onun yerini güven aldı… Anne olmak daha da keyiflendi… Bildiğin yollarda yürümek hem çok kolaydı hem de hangi taşa basarsan kayacağını bildiğin için önünü daha rahat görebiliyordun…

Büyük oğlumun oyun oynarken bana dediği “Anne şimdi ben Iron Man oldum anne, sen de Iron Man’in annesisin” lafı çok güldürmüştü beni… Superman, Spider Man, Iron Man, Batman… Onların favori kahramanı hep değişecek belki ama ben hep onların annesi olacağım…

Bir gün sonra 37 yaşında olacağım… iki oğlum var… Hayattan gün alırken oğullarıma vereceğim hayat nasihatı de onların anlayacağı dilden olsun:

Hayata Spiderman’in ağları gibi her zaman tüm gücünüzle sıkı sıkıya sarılın… Doğru olduğuna inandığınız yolda ilerlerken Batman gibi adaletin savunucusu olun… Clark Kent’in kimliğinde gizlenen Superman hep içinizde saklı dursun ama Superman’in X-ray görüş özelliğindeki gibi her şeyin görünen yüzünün aksine onun arkasındakini de görebilin…. Iron Man gibi zırhında çok gelişmiş güçlü ve akıllı füzeler, değdiği yeri yok eden lazerler, manyetik kalkanlar bulunduramasanız da en büyük zırhınız aldığınız eğitiminiz ve terbiyeniz olsun oğullarım…

Burası gözleri yaşlı anaların ülkesi… Yavrusunu dokuz ay canında taşıyıp, neredeyse içtiği suya bile dikkat edip pamuklara sararak büyüttükten sonra hiç tereddütsüz “vatan için evladım feda” diyen koca yürekli anaların ülkesi… Yaşananların acısı kalbini kor gibi yakarken kendi evladını öpüp sevmeye utanan insanların ülkesi… Gözlerini kapatıp başını yastığa koyduğunda o ağlayan annenin fotoğrafının gözünün önünden gitmediği kadınların ülkesi… Giden evlatlarının son bakışlarının, çaresiz annelerin isyankar çığlıklarının akıllardan atılamadığı insanların ülkesi… AVM’ler göklere uzanırken onlara bir tane daha eklensin diye gözünün yaşına bakılmayan vatandaşların ülkesi… Bir ağaç gölgesinin altında oturup çekirdek çitlemek için direnen çocukların ülkesi… Sofrasına ekmek beklerken kapısında acı haber bulan ailelerin ülkesi…

Burası Türkiye, ana vatanım!

Saat 20:45. Çocukları uyutmuşum. Babamız 3 gündür iş seyahatinde. Ev sessiz, çıt çıkmıyor. Zaten uyanmasınlar da ben de iki soluk alayım diye kelimenin tam anlamıyla “çıt” çıkarmaya korkuyorum. Parmaklarımın ucunda yürüyorum resmen… Çocuklar uyumuş ya bir huzur ve dinginlik hali var üzerimde… Elime kitabımı almışım yatağıma gömülmüşüm, pek bir keyfim yerinde…

Okuduğum kitaba kendimi bayağı kaptırmışım… Kitap, ölmek üzere olan yaşlı bir profesörün hayattan öğrendiklerini ve edindiği tecrübeleri eski bir öğrencisine aktardığı konuşmalardan oluşuyor. Kitapta geçen “… becoming the woman of his dreams…” (onun rüyalarındaki kadın olmak) ifadesi beni birden son iki gündür anlamadığım şekilde Doruk’un gece yarısı uyanıp hem de İngilizce olarak “Anneeee!” diye seslenip daha sonra yine ingilizce “seni seviyorum anne” dedikten hemen sonra yeniden uykuya devam etme halini gözümün önün getirdi… Ne garip diye düşündüm… Şimdi onun hayatındaki en önemli “kadın” benim diye geçirdim içimden… Tam böyle düşünürken 3-4 hafta önce yiyecek alış verişi yaparken meyve sebze reyonunda çalışan o kadının yanıma yanaşıp Doran’ı sevdikten hemen sonra söyledikleri geldi aklıma… Doran’ı kastederek “Ona mutlu bir aile ortamı ve güven ver. Bir de insanları sevmeyi öğret. BAŞKA HİÇBİR ŞEY VERMESEN DE OLUR…” demişti… Nedendir bilmem, benim karşıma hep böyle “bilge dede” misali insanlar çıkar, kendi kendilerine yanıma yanaşıp benimle konuşurlar ve sonra böyle kulağıma küpe olacak bir söz söyleyip gidiverirler… Hatta buraya da yazmışlığım vardır bu hikayelerden bir iki tane (Müzedeki Kadın, İn miydin Cin Miydin Yaşlı Teyze?) Her neyse konuya dönecek olursak hadi tamam “mutlu aile ortamını” ve “güven” kısmını anladım da “insanları sevmeyi” nasıl öğretecektim ki?!! Hani ne bileyim insanlara saygılı olmayı öğretirsin mesela ama çocuğu karşına alıp “bak oğlum herkesi sev tamam mı?” mı diyeceksin! Yani kadının ne demek istediğini tabii ki anladım da cidden bunu bilinçli olarak nasıl yapmam gerektiğini merak ettim ve tabii ki hemen ona sordum bu soruyu. Bana öyle hızlı ve basit bir cevap verdi ki şaşa kaldım; “Sadece ona sevgini gösterip bunu sık sık söyleyerek” dedi.

O gün biz, patates ve soğan reyonun hemen önünde Doran’ın aguları arasında abartmayayım ama belki 40-45 dakika sohbet ettik teyzeyle… Türk aklımla düşünüp müdürü yanımıza gelip ona laf edecek diye korktum bir ara ama ben değil teyze konuşuyordu ve benim Türk olduğumu öğrenince bana neredeyse tüm hayatını anlattı… Meğersem annesi Yunan, babası Türkmüş! Babasıyla ilgili sorduğum bir iki soruya verdiği cevaptan babasını pek tanımadığını, bu konuya girmek istemediğini hissettim ve hiç kurcalamadım. İki oğlu ve bir de kızı olduğunu söylerken Doran’a bakıp “Senin ilk çocuğun di mi? Daha gençsin” dedi ki işte benim teyzeye asıl kanımın ısınıp, kendimi bir yakın hissettiğim, öpesim geldiği an o andır! Şaka bir yana en büyük oğlunun eşini çok sevdiğini ama ortanca oğlunun eşi için aynı şeyi diyemeyeceğini söylerken bir anda gözleri doluyor gibi oldu… Ortanca oğlu ile ilgili üzüntüsü olduğu belliydi. “Oğlum evlendikten sonra onunla doğru düzgün iletişimimiz kalmadı” dedi ve uzun uzun ortanca oğlunu anlattı. Gelininin torununa verdiği terbiyeyi hiç beğenmediğini ama bir kelime bile söyleyemediğini, sadece oğlunun yüzünü görebilmek için ara sıra onlara gittiğini ama onların kendisini hiç ziyaret etmediklerini anlattı. İki erkek çocuk anası olarak çok dokundu bana söyledikleri… Sanırım benim bakışlarımdan hislerimi anladı ki Doran’a bakıp “inşallah gelinin seni hiç üzmesin” dedi. İçimden derin ve içten bir “amiiiinnnn”, dışımdan ise “I hope so” (umarım) diyebildim… Ayrılırken, Chicago’da yaşayan kız kardeşinin ona postayla babasının fotoğraflarını göndereceğini söyledi. Sanki ilk defa babasının resmini görecek gibiydi, çok heyecanlıydı… Bana marketin içindeki ofis gibi olan ayrı bölümü işaret ederek “bir dahaki market alış-verişinde mutlaka beni bul, fotoğrafları sana göstermek için dolabımda tutacağım” dedi. O günden sonra onunla bir kere daha karşılaştık ama fotoğrafları dolabına koymayı unutmuş. “Akşam eve gidince çantama koyacağım ama bir dahaki sefere sen gel beni bul tamam mı?” dedi. Henüz bir “dahaki sefer” olmadı ama ben de merak ettim. Bir ara uğrayacağım fotoğrafları görmek için…

İşte kitaptaki o cümle ile tüm bunları düşünüyordum ki bu sırada Doruk yine uyandı! Zaten benim oğlum geceleri deliksiz uyuyamaz ki diye düşündüm:) Yine beni çağırıyordu ama bu kez Türkçe… “Buradayım anneciğim yanındayım, ne oldu?” dedim. Gözlerini bile açmadan “Seni çok seviyorum anne” dedi ve geri koydu kafasını yastığına. Sarı saçlarını okşarken “Ben de” dedim. “Ben de seni çok seviyorum…”

Şimdilik rüyalarındaki kadın annesiydi…

Bundan bir kaç hafta önce, hatta belki bir ay evvel… Sabah annemle kahvaltıyı hazırlıyoruz… Hafta içi sabahları her evde olduğu gibi bizim evde de çok telaşlı…

Doruk oğlum hiç susmadan bir şeyler anlatıyor, konuşuyor… Hep arkamda, hep bir talebi var… Doran oğlum uyuyor… Annem yumurtaları koymuş haşlanıyor, bir yandan domatesleri yıkıyor… Ben “oğlum yüzünü hala yıkamamışsın Dorukcum?!!” diyorum. Doruk yüzünü yıkıyor ama sağolsun sadece yüzünü değil pijamasını da yıkamış! Üzerine bir damla su gelince “bu ıslandı artık” deyip çıkarıp atan bir oğlum var benim… Hoopp pijamalar çıkıyor bir çırpıda! Atletiyle kalıyor! Bizim üzerimizde hırkalar… Sabah saat 7 ama hava kapkaranlık gece gibi… Dışarısı yine eski bilmem kaç derece ve yine karlı (şu anda da yine kar yağıyor, sanki hep kar yağacak, hiç bitmeyecek gibi…). Neyse… “Oğlum üşüyeceksin” diyorum ama artık bir bıkkınlık da var bu konuyla ilgili üzerimde. Bir damla kolu ıslansa hemen üstünü çıkarıyor ve sonra ne kadar arkasından dolaşsam da yenisini giydiremiyorum. Bu yüzden uğraşasım yok giyinsin diye… Bu çocuk böyle Amerikalıların çocukları gibi çıplak çıplak dolaşıp üşümeyecek belki de aman elleme diyorum içimden… İyi bir yan bulmaya çalışıyorum konuya, bıkmışım ya… Aradan biraz zaman geçiyor masaya oturmak üzereyiz. Arkamdan Doruk’un sesi geliyor, aramızdaki muhabbet şöyle;

Doruk hızlı hızlı zıplama hareketleri yaparak: “Anne sıcak bir koyun istiyorum!”

Ben: “N’pıcan koyunu oğlum?”

Doruk benim soruma cevap vermeden tekrar ediyor: “Anneee sıcak bir koyuuunnnnn verir misin lütfennnn???”

Ben: ” Oğlum anlamadım ki ne koyunu sabah sabah?? Napıcan koyunu? Bir de sıcak?? Ne demekse???”

Doruk yanımda zıplayarak kollarını iki yana açıp :” Annee üşüdümmm, sıcak bir koyun istiyorummmm” dediği an ben olayı anlıyorum tabii ve annemle göz göze geliyoruz. İkimiz de gülmekten konuşamıyoruz. Annem de çoktan “sıcak koyun” ne demek anlamış! İkimiz de yüksek sesle gülüyoruz! O kadar tatlı ki!!! Tabii hemen alıyorum Doruk’u kucağıma… Böylece ona istediği o “sıcak koyun”u da vermiş oluyorum 🙂 Oğluşumu sımsıcak yapıyorum kollarımın arasında… Uzun uzunn öpüyorumm, seviyorumm, yiyorumm, yiyorumm….

Bunu şimdi niye mi anlattım?

Şunun için anlattım.

Sadece bana “sıcak bir koyun” verebilmek için 4 aydır Türkiye’deki hayatını, evini, düzenini bırakarak, uçak yolculuğundan çok çok korktuğu halde benim için korkusunu bile göz ardı edip tek başına 11 saat uçup, beni/bizi yalnız bırakmayan CANIM ANNEME teşekkür etmek için anlattım…

Kaldığın süre boyunca hepimize verdiğin o sıcak, sımsıcak koyun için teşekkür ederiz anacığım…

Normal doğum hayatımda başıma gelen en güzel hikayemdir benim… Doruk’un doğum anı ve öncesi hayatımdaki unutulmaz, tarifsiz büyülü saatlerdir… Doruk doğduktan sonraki an bile, daha o an yaşadıklarımın sancısı ağrısı tazeyken bile hep bunu bir daha yaşayabilmek için sabırsızlandım ben… Bu mucizeyi bana yaşattığı için, bana bu şansı sunduğu için hep teşekkür ettim Allah’a… Hala bazı geceler Doruk uyurken onu seyreder bulurum kendimi ve kafamdan o anlar geçer; onca sancının, acının sonunda avuçlarımın arasına göbek kordonu bile kesilmemiş minnacık canı verdikleri an… Onun ağlama sesi, kuaförden çıkmış gibi şekilli gür saçları, nokta burnu, lokma elleri, ayakları… Yanaklarımdan boncuk boncuk yaşlar akarken 37 hafta boyunca canımda taşıdığım o muhteşem varlıkla tanışma anı…

Her annenin tarifsiz duygular yaşadığı o buluşma anını bir daha normal doğumla yaşayabilmek için sabırsızlanıyordum taa ki 34. haftada ikinci oğluşumun normal doğum için baş aşağı pozisyona dönmediğini öğrendiğim ana kadar… İşte sezaryen sularında yüzmeye başladığımı öğrendiğim o andan itibaren bu inatçı oğlumu döndürmek için yapmadığım kalmadı. Koca göbeğime bakmadan amuda kalkmaya bile yeltendim! En son doktorum “External Cephalic Version” denilen yöntemle bebeği dışarından anne karnının üzerinden çevirmeye çalıştı. Nasıl bir şey olduğunu merak ediyorsanız bu videoyu izlemenizi öneririm. Çok değişik bir histi benim için ama inatçı oğlum bu yöntemle de dönmeyince ve artık 39. haftayı da doldurunca bana basbayağı sezaryen yolları gözüktü…

Tabii ki günün sonunda her anne ya da anne adayı gibi benim de tek dileğim bebeğimi sağlıklı bir şekilde kucağıma almak olduğu için tüm bu sezaryen duygularımı bir kenara atmaya çalıştım. İtiraf edeyim benim için hiç kolay olmadı… Normal doğumu o kadar kalpten, o kadar içten istiyordum ki sezaryeni kabullenmekte çok zorlandım… 

Bugün oğlumla buluşma zamanı artık… İçimde karışık duygular var… Gözyaşım kirpiklerimin arasında her an düşmeye hazır bekliyor… Ağlamak için hazırım sanki… Engel olamıyorum…

Canım oğlum, inatçı minicik oğlum, sağlıkla gel… Hayat sana hep güzel şeyler sunsun… 9 ay boyunca seni canımda taşıdım şimdi de kollarıma almak için heyecanlanıyorum…

Ailemize minik bir misafir gelecek bu akşam… Adı Doran Ege Dirik…

Seni çok seviyorum oğlum…

Not: Minik oğlumuzun 27 Eylül 2013 Cuma günü saat 16.25’te dünyaya gözlerini yeni açtığı o andan bir kare…

Kasım ayı zor geçti. Bir sürü şey oldu, yordu biraz…

Ekim ayı ise çok heyecanlıydı aslında; Doruk ve benim doğum günüm vardı ama onları bile yazamadım bloga. Oysa minik oğlum tam 3 yaşına girdi, ben ise 35 oldum! Oğlum doğum gününü ilk defa arkadaşlarıyla ve kendi okulunda kutladı. Okulda kendisine “küçük profesör” diyorlarmış; hem her konuda bir lafı olduğu için hem de gözlüklerden dolayı… Çok hoşuma gitti, çok güldüm…

Ben, şairin dediği hala doğruysa yolu yarıladım… “35 Yaşımdan İstediklerim” diye bir yazı bile yazdım ve sadece “post” edilmek için duruyordu bir köşede… Sonradan okuyunca,  üzerinden çok geçti diye yayımlamadım yazdıklarımı… Aslında hala onlar bu sene yapmak istediklerim. Yazacağım çok geçmeden…

Öyle ya da böyle araya çok zaman girdi… Şimdi senenin en sevdiğim ayını yaşıyoruz. Yeni yıl beni mutlu ediyor, umut veriyor. Doruk Paşa ile yılbaşı ağacı yaptık hayatımıza renk olsun diye. Çok beğendik, salonumuzun havası değişti…

3 gün sonra işten eve döndüğümde Doruk beni kapıda büyük bir çoşku ve heyecanla ; “ANNEEEEE ağacı daha güzel süsledim, baaaak” diye karşıladı. Elimden kolumdan çekiştirip salona getirdi. Ağacın halini gördüğümde ne diyeceğimi gerçekten bilemedim!!!

Yazmayalı uzun zaman oldu ya, kısa bir özet vereyim dedim…

Sene bitiyor…

2013’ten de (her yeni yıl öncesi olduğu gibi) beklentilerim büyük… Hayat her şeyiyle keyifli ve umut verici…

Bu yazıyı sadece tarihe not olsun, Doruk’un neredeyse 3 seneye yaklaşan geçmişinde böyle bir günün varlığı da kayıt altına girsin diye yazıyorum, biline…

Bu akşam Doruk Doruk değildi sanki… Yani ben size deyim şeker siz bana deyin bal gibi bir şey vardı karşımda… “Ballı lokma tatlım” diye seve seve şeker mi yapmıştım çocuğu? ya da sadece ütopik bir rüya mıydı bu akşam olanlar bilemiyorum, ama yaşandı…

Hatta eşimle sürekli birbirimize bakıp gözümüzle, kaşımızla Doruk’u işaret edip “ne oluyor?” diye yüksek sesle sorduğumuz sırada sorudaki kaş, göz kısmını görmediği için “Ne oluyo anne?” diye soran ballı lokmamı gerçekten yemek istedim!!!

Hayır ben alışmışım bir diş fırçalatmak için 45 dakika laf anlatmaya… Bu akşam 45 dakikayı bırakın 5 dakika bile uğraşmayınca şaşırdım, afalladım tabii… Akşam işten eve geldikten sonra evimizdeki konuşmalar şu şekilde gerçekleşti;

Doruk: Anne seninle paya atmalı ayabalara gidebiliy miyiz?

Anne: Bu saatte gidemeyiz, hafta sonu tatil olunca gideriz tamam mı oğluşum?

Doruk: Tamam anne

Anne: Yok oğluşum gidemeyiz şimdi amaa…. (iç ses: bi dakika yaaa, tamam mı dedii?!!’!^!%é+?%&/(!!’!’^^-0=)

Doruk şaşkın bir şekilde bana bakar ama inanılmaz tatlı bir masumiyet ve neşeli tavır içerisinde gülümser… Öperim severim, öperim gıdıklarımmm, yerimmm yerimmm…

Doruk: Anne, bana Kinder çikoyata veriy misin?

Anne: Şimdi baba gelene kadar sofrayı hazırlayalım, yemek yiyelim hep birlikte sonra tabii ki veririm…

Doruk: Anne tamam, peki salata yapmana yaydım edebiliy miyim?

Anne: Şimdi çikolata yiyemezsin anneciğim ama… (iç ses: tamam mıı? dedi!!’^^%&&//^”!!!’ salata yapmak mı?!!!!!) anne dış ses: Havuçları buz dolabından çıkarır mısın? havuç salatası yapalım…

Doruk bana yine bakar, aradaki kopukluklara anlam vermez..ben de onun çikolata için bile diretmeden lafımı dinlemesine anlam veremem!!! NESİ VAR BU ÇOCUĞUNNNN!!!!

Uyku vakti;

Anne: Dorukcuğum hadi dişlerini fırçalayıp pijamalarını giyelim?

Doruk: Tamam

Anne iç ses: HAYIRRR HAYIRRR oğlum kesin HASTAA, bir şeyi var!??!! NESİİ VARRR, bunalımda mı acaba ??? NE OLUYORRRR, NİYE tamam diyor bu çocukkk!!!!

Anne dış ses: Çok güzelll, işte diş fırçan macunu da sür, fırçalayalım…

Anne iç ses: YUVADA BİR ŞEY Mİ OLDU ACABAAA??!!!! NİYE HER DEDİĞİME TAMAM DİYOR NEDENNN????!!! Niye böyle BU ÇOCUKKKK!!!! İTİRAZ ETMİYOR NEDENN NEDENNNN?

Anne: Dişler temizlendi, pijama giyildi hadi bakalım uyku vakti…

Doruk: Tamam anne, ama sevdiğim müzik var ya onu açabiliy misin?

Ağlamaklı Anne iç ses: OHH ÇOCUĞUMMMMM, AHH CANIMA BAK, UYKUYA BİLE İTİRAZ ETMİYORRRR, NESİ VAR OĞLUMUNNNN… BU KADAR UZLAŞMACI OLUNUR MUUU? AHH CANIM OĞLUM, KESİN VAR, BİR DERDİ VAR….NE YAPSAM ACABAAA…ATEŞİ YOK, NEŞESİ YERİNDEEE….AYYY N’LUYOOOO İMDATTTT, AY NAPICAMMM BEN ŞİMDİİİİ!!!!!!!???&///(((+%^^%+

Anne dış ses: Tabiki de açabilirim Dorukcuğum, iyisin di mi annecimğim? Şey yani iyi geceler tatlı oğlum…

Doruk: Anne, açay mısın müziği?

Anne müziği açar, çocuk 2 dakikada uyur…

Anne dış ses&iç ses: OĞLUMUN NESİİİ VARRRRR????????? İMDATTTT ESKİ OĞLUMA NE OLDUUUU???!!! BİR YANLIŞ VARRRRR!!!!! KESİN BİR DERDİ VARRR???? NİYE İTİRAZ ETMİYOR BU ÇOOOCUKKKKK!!!!!!