Onun Sevgisini Hissetmek…

Yanımda yatıyor…minnacık elleri var, nokta gibi bir burnu…burnu o kadar küçük ki oradan nasıl hava alıyor diye şaşırıyorum bazen…teni bembeyaz…dalgalı sarı saçlarını seviyorum elimle…hamileyken nereye gitsem benimleydi, hep yanımdaydı…ama doğduktan sonra…işteyken birden durup “acaba şimdi neler yapıyordur benim bızdığım” diye düşüyorum. Akşamları iş çıkışı eve yaklaştıkça heyecanlanıyorum…Bu nasıl bir sevgi? Ona bir şey olmasından o kadar çok korkuyorum ki böyle bir olasılık aklımın köşesinden geçecek bile olsa göz yaşlarım fışkırarak akıyor yanaklarımdan…hani şu çizgi filmlerde ağlayan çocuklar vardır ya işte onlar gibi…Akıl almaz bir sevgiymiş bu…annem de beni ve ağabeyimi bu kadar çok seviyorsa ben 22 yaşında yurtdışına çıktığım zaman ne kadar zor olmuş ona…Demek ki o yüzden ben gidiş hazırlıkları yaptıkça onu köşelerde saklanmış ağlarken buluyordum…Şimdi içimde hissediyorum onun duygularını…ben işe bile gitmek istemiyorum bazen…Şuna bak nasıl da tatlı uyuyor….Düşüncelerimden rahatsız oldu galiba, ellerini gerinir gibi uzatarak bana sırtını dönüyor…tamam tamam seni rahat bırakıyorum hayatımın en minik ama boyutunun tam aksine en değerli varlığı…yavaşça eğilip yanağını yanağıma dokunduruyorum…Allahım ben onu çok seviyorum….İçimden fışkırıyor bu sevgi…beni aşıyor…sevgiden onu da kendimi de boğuyorum adeta…normal miyim acaba? normalimdir herhalde….her anne yaşıyor olmalı bu tarz duyguları….Alıp yine karnıma koysam onu ve ben nereye gitsem yanımda olsa mesela??? bir kaç satır önce yazdığım o kelimeye ilişiyor gözüm…”normal miyim acaba?”  normalimdir herhalde ya…neyse…