Bir kaç hafta önceydi… Mevsim sonbahara döndüğü için sabah saat 6’da artık hava eskisi gibi aydınlık değil, hafif karanlık, kasvetli… Yine de öğlene doğru güneş biraz kendini gösteriyor neyse ki… Okul için çocuklara beslenme çantası ve kahvaltı hazırlığındayken mutfağa küçük oğlum geldi. Üzerinde abisine küçük gelen, onun eski bir şortunu giymiş. Şortun bel kısmı lastikli olduğu için üzerinden düşmüyor ama ona büyük gelmiş belli; pantolon şort arasında bir yerlerde boyu… Üzerine de kendisine küçük gelmeye başlamış ve rengi altındaki şortun rengine hiç mi hiç uymayan bir uzun kollu… Dışarıda yağmur yağıyor… Üzerindeki dar geliyor gibiyken altındaki üzerinden dökülüyor… Hiç tereddütsüz “Oğlum, pek olmamış bu giydiklerin?” dedim. “Anne, bi şey olmaz… Ben kendim olmayı seviyorum” dedi… Hiç beklemiyordum bu cevabı sustum kaldım… Hemen arkasından Büyük oğlum da kardeşini destekler şekilde “Anne, önemli olan onun beğenmesi değil mi?” dedi… İkisi de doğruydu…Sustum… Ama tabii ki sadece 3 saniye sürdü bu suskunluğum ve sanki çocuklardan hiç böyle felsefik içerikli konu başlıkları yaratabilecek yorumlar çıkmamış gibi gayet sığ bir şekilde başa döndüm ben; “…Ay yok, ama olmamış!” dedim yine…
Küçük oğlum o gün okula öyle gitti… Onları okul otobüsüne bindirdikten sonra düşündüm; çocuklara her şeyi biz öğretiyoruz sanıyoruz ama bizim de onlardan öğrendiğimiz/öğrenecek ne çok şeyimiz var….
Sonra oturdum bu yazıyı yazdım işte…
Çocukların siz hiç farkında olmadan size öğrettiği 5 şey;
- Koşulsuz Sevgi: Çocuklardan daha doğdukları ilk anda öğrendiğimiz duygu “Koşulsuz Sevgi” değil mi? Analık garip bir duygu, o kadar saat şiddetli sancılar çekiyorsun… Hadi sancı çekmedin, bu sefer kesilip biçiliyorsun… Dikişlerin var, kucağına minik bir insan yavrusu alıp tüm acılarını hissetmez oluyorsun. Hayır yetmiyor gibi aradan bir kaç sene geçince aynı şeyleri yeniden yaşayacağını bile bile yeniden bebek sahibi de oluyorsun… Çok acayip aslında… Beklentisiz ve hesapsız, sevgide bir aşırılık hali… Ne bileyim bir düşünsenize çocuk dışında hangi canlı şunları yapsa hiç sessinizi çıkmadan, söylenmeden, güle oynaya ve hatta içinizdeki sevgi daha da büyüyerek yaşamaya devam edersiniz; hiç uyumuyor/ uyutmuyor, sürekli ağlıyor, acıkıyor, doyuruyorsun kusuyor… kaka yapıyor, çiş yapıyor güle oynaya da temizliyorsun ya bir de…
- Hayatın Tadını Çıkar: Büyük oğlum yeni doğduğunda uykusuz geçen günlerin, gecelerin içinden bir gün, sabahın 3’ünde onu uyutmaya çalışırken bana gülümsemesi ile ben de gülmeye başlamıştım… O an bana başka birisi gülümsese ben de ona geri gülebilir miydim bilmiyorum… O kadar yorgundum ki… Oğlumun verdiği mesajı aldım sanki; “gerçekten hayat eşsiz bir tecrübeydi ve her anın tadının çıkartılması lazımdı…” İçimi şükür duygusu ile kaplayan o anı hiç unutmuyorum…
- Yaratıcılık: Bence bir yetişkinin en yaratıcı olduğu dönemler tartışmasız küçük bir bebekle baş başa olduğu zamanlar olabilir… Uyusun, yemek yesin, oyun oynarken de öğrensin, düşmesin ama oldu ya düşerse de canı acımasın, ağlamasın derken farkında olmadan kendimizi çok acayip fikirler üretirken bulabiliriz…
- İhtiyacın Olduğunda Yardım İste: Küçükken yardım istemek ne kadar olağan ve kolaysa büyüdükçe de o kadar zor ve ötelediğin bir duygu bence… Çocuk sahibi olmakla birlikte ister istemez kendini yardım sorarken bulabiliyorsun yeniden…
- Kendin Olmak: Aynı geçen sabah bizim evde olan hikaye gibi, kendi olmayı sever çocuklar ve bunu o kadar natürel kendiliğinden yapar ki… Bir çocuğun kendini kimseye sevdirmeye, olduğundan farklı göstermeye ihtiyacı yoktur. Kendi benliğinde mutludur. Kimse kendisine benzesin, kendisi gibi düşünsün diye çabası da yoktur. Başkasını da olduğu gibi olur kabul eder.
Bu ilişkide kim kime daha çok öğretiyor bilemiyorum… Ama emin olduğum şu ki çocuklarım hayattaki farkındalığımı kesinlikle daha çok arttırdı… Uzun lafın kısası; iyiki…
AnnemdenHikayeler 